Cecilia Chung

Activisme lijkt niet alleen op het leiden van een protest. Het is die low-fi video waardoor je je een beetje minder alleen voelt in de wereld. Het is de gemeenschap dienen door sociaal werk. Het is je verhaal delen. Het lijkt op elke dag de keuze maken om je authentiek te kleden in een wereld die gelijkvormigheid eist. Dit Pride-seizoen brengen we hulde aan de activisten – in het verleden, het heden en de toekomst – die strijden voor de bevrijding en gelijke rechten voor queer. En in de voorhoede staat de levende voorouder Cecilia Chung.

Transgender vrouw. Dochter. "Moeder" voor velen in de gemeenschap. Immigrant uit Hongkong. Persoon met HIV. Voormalige Voorzitter van de Human Rights Commission. Health Commissioner van het San Francisco Department of Public Health. Senior Director of Strategic Initiatives and Evaluation at Transgender Law Center. Door de decennia heen is Cecilia veel geweest, maar ze heeft nooit geaarzeld als voorvechtster voor LGBTQ+-rechten, HIV/AIDS-bewustwording, gezondheidsbevordering en sociale rechtvaardigheid.

Toen ik veranderde, maakte ik dakloosheid en geweld mee. Ik hoop dat wat mij overkwam niemand anders zal overkomen. Dat is wat me drijft om al het werk te doen dat ik doe, waaronder het organiseren van de Trans March en mijn toetreding tot de Presidential Advisory Council on HIV and AIDS. Ik wil een ruimte creëren voor mensen zoals ik om een stem te hebben. De laatste 10 jaar - zo niet 20 - is mijn doel geweest om een plaats in te nemen, die vast te houden tot er iemand kan komen om hem op te vullen, en dan ga ik verder om een andere plaats te zoeken om te bezetten.

Ik heb nooit gedacht dat wat ik doe activisme was – ik dacht dat ik gewoon mijn verhaal vertelde. Ik begon niet te denken dat dit was wat ik uiteindelijk zou gaan doen. Ik geloofde dat het mijn roeping was om directe diensten te verlenen door middel van begeleiding bij verslaving, HIV-testen en case management. Mijn werk met cliënten die te maken hebben met dakloosheid, drugsmisbruik, gezondheidsaandoeningen of geestelijke gezondheidsproblemen deed me de grenzen inzien van de middelen die we hebben. Eens had ik een cliënt die in trilling raakte door alcoholontwenning. De hulpverleners die kwamen fluisterden de cliënt toe: "Dat krijg je ervan als je een alcoholist bent". Ik werd er gek van. Hun taak was levens te redden, niet te oordelen over de vraag of die levens het redden waard zijn of niet. Toen besefte ik dat ik meer moest doen dan diensten verlenen. Om het systeem te veranderen, moet je het onderbreken. Zo begon ik zichtbaarder en mondiger te worden en, uiteindelijk, pleitbezorging als mijn roeping aan te nemen.

Een ervan is Tamara Ching, een Chinese transgender vrouw uit Hawaii die al heel lang in San Francisco woont. Ik ontmoette haar eigenlijk al voordat ik in transitie ging. Ze was de eerste Chinese transgender vrouw die ik ooit gezien had. We hebben een heel hechte band ontwikkeld en ik noem haar nu moeder. De andere is Camille Moran, een oudere trans vrouw die bekeringstherapie en veel van de misstanden in de geestelijke gezondheidszorg meemaakte. En ze is een fervent strijdster voor LGBTQ+-jongeren, vooral voor hen die een psychiatrische stoornis hebben overleefd. Ik heb veel respect voor deze twee ouderen. Ze doen dit werk omdat ze geloven dat we allemaal beter verdienen.

De naaste voorloper die ik kon bedenken is de Chinese en Indiase godheid Quan Yin. Volgens de folklore verhalen waarmee ik opgroeide, werd Quan Yin als vrouw geboren en werd ze steeds opnieuw gereïncarneerd voordat ze als godin in haar ware gedaante terugkeerde. Als kind had ik het gevoel dat dat misschien ook mij kon overkomen. Dat verhaal is me al die jaren bijgebleven. In sommige opzichten lijkt het behoorlijk toepasselijk. Ze is de waarneemster van de noodkreten van de wereld, de godin van het mededogen, en ik denk dat het mijn doel is om met mededogen te leven.

We winnen aan dynamiek. Meer mensen staan nu aan onze kant, maar we zien nog steeds veel tegenwerking. We zien bijvoorbeeld dat veel conservatievere wetgevers nieuwe wetten proberen aan te nemen om mensen te onderdrukken – van abortusrechten tot toegang tot gezondheidszorg voor transgenders tot sportdeelname door transgender atleten. Het zal nog wel even duren voor we het omslagpunt zien waarop het hele land verschuift, maar ik heb veel hoop, want de generaties die na ons komen hebben een andere kijk op gender en genderexpressie. Mensen zijn tegenwoordig, vooral kinderen, creatiever en vloeiender in hoe ze zich identificeren en zijn in staat om tot hun authentieke zelf uit te groeien. Het gaat er eigenlijk niet om dat je trans bent – het gaat erom dat mensen barrières overwinnen zodat ze zich volledig kunnen ontwikkelen, zoals ze zijn, zonder oordeel of geweld.

Veel van mijn stoutste dromen zijn al uitgekomen. Het is verbazingwekkend om te zien dat transvrouwen van kleur – vooral zwarte transvrouwen – mainstream gaan en gevierd worden in de filmindustrie en de literaire wereld. Dertig jaar geleden had ik niet eens durven te dromen dat we zo'n grote niet-binaire gemeenschap konden hebben die opbloeit en voor zichzelf opkomt. Ik denk dat mijn stoutste droom zou zijn om een trans vrouw van kleur als president van het land te zien.

Het bijstandssysteem mag dan met de beste bedoelingen zijn opgezet, maar het daaraan verbonden stigma maakt dat hulp vragen vaak een laatste redmiddel is. We moeten manieren vinden om dat geloofssysteem te veranderen. We zien nog steeds slechte gezondheidsresultaten onder Zwarte, Latino en immigranten gemeenschappen als gevolg van wetten die mensen ontmoedigen om hulp te zoeken die ze nodig hebben en verdienen. Iedereen maakt tegenspoed mee. COVID-19 heeft ons laten zien dat een baan vinden niet eenvoudig is en dat de sociale zekerheid en de bijstand niet gestigmatiseerd moeten worden. Ik denk dat de pandemie ons eigenlijk een kans heeft gegeven om empathie op te bouwen en te bevorderen tussen verschillende gemeenschappen.

Mijn werk verandert, maar het doel is niet echt veranderd. Het doel is de zichtbaarheid van de trans- en niet-binaire gemeenschappen te vergroten - vooral als het om gegevens gaat. Trans personen worden nog steeds niet meegeteld in de volkstelling. Transgenders blijven in dit land buiten veel vitale gezondheidsstatistieken, dus we hebben echt geen idee hoe groot de populatie eigenlijk is. De volkstelling wordt gebruikt om de districten opnieuw te verdelen. Ze wordt ook als hefboom gebruikt bij de herverdeling van middelen aan de gemeenschap die de grootste behoefte vertoont. De behoeften van de transgemeenschap zijn altijd weggestreept.

Ik voel me echt gezegend dat ik werk in organisaties die verschillen vieren en proberen het goede voorbeeld te geven. In ons werk bij het Transgender Law Center vechten we en passen we strategieën toe die onze gemeenschap in staat stellen te overleven en te gedijen. Een deel daarvan is kijken naar hoe we mensen organiseren. Een van de dingen waarvoor we gepleit hebben is dat niemand zijn verhalen, vooral verhalen over trauma's, mag vertellen zonder vergoeding. Lange tijd dachten mensen dat je je dankbaar moest voelen dat je uitgenodigd werd om panellid te zijn. Maar de waarheid is dat telkens als iemand zijn verhaal vertelt, diegene het trauma herbeleeft. Dus als je mensen blijft vragen die herinneringen te herhalen, mentaal en emotioneel, dan moet dat gecompenseerd worden. Het idee dat alleen mensen met een hoge graad gecompenseerd zouden moeten worden voor hun tijd is iets wat ik dagelijks aanvecht.

Ik ben er bijzonder trots op dat ik deel uitmaakte van het proces dat San Francisco de eerste stad werd die aan haar werknemers een ziektekostenverzekering en aan de transitie gerelateerde gezondheidsdiensten aanbood. Toen ik in de Human Rights Commission zat, maakte ik deel uit van de gesprekken over de uitbreiding en het verlenen van aan de transitie gerelateerde diensten, waaronder chirurgie, aan mensen in de stad die niet verzekerd zijn. Dat was een van de eerste resoluties die ik in de San Francisco Health Commission mocht verdedigen. We verlenen nu een breed scala aan genderbevestigende diensten die de levenskwaliteit van transseksuelen verbeteren en hen helpen zich veiliger te voelen wanneer ze zich in de buitenwereld bewegen. We hebben nog veel werk te doen tot de hele wereld transgenders accepteert en onze cultuur omarmt.

Andere mijlpalen zijn het organiseren van de Trans March – nu een wereldwijde manifestatie – en het uitbrengen van een rapport over de economische gezondheid van transgenders in San Francisco. Dit leidde tot de ontwikkeling van een speciaal op trans- en niet-binaire mensen gericht programma voor de ontwikkeling van de beroepsbevolking, dat nog steeds loopt. Afgezien daarvan ben ik er trots op dat ik het leiderschap van meer zwarte en bruine trans personen heb opgekrikt.

Ik geloof in het domino-effect, dat als maar één persoon voor verandering pleit, er in een beperkte ruimte verandering zal plaatsvinden. En als meer mensen voor verandering gaan vechten, dan zullen meer plaatsen transformaties gaan zien.

Wat me echt motiveert om dit werk voort te zetten is het horen van succesverhalen en het zien hoe de trans vrouwen die ik begeleid leiders worden in hun eigen recht. Een van mijn dochters is nu nurse practitioner. Een andere is psychotherapeute. Dit zijn allemaal dingen die ik me 30 jaar geleden niet eens had kunnen voorstellen. Om dat soort groei in hen te zien is echt bevredigend en inspirerend. Het is wat me op de been houdt.

Ik weet niet of ik het in een of ander inspirerend verhaal kan samenvatten. Ik wil gewoon met anderen delen hoe we in de wereld kunnen leven door dankbaar te zijn dat we leven en door te gaan met het scheppen van een betere wereld voor de komende generaties. Mijn nalatenschap zou zijn dat ik met mededogen leef, meeleef met de meest gemarginaliseerden en hen zie als mijn partners – niet als mensen die mij nodig hebben om hen te redden.