Corinne Smith

Aktywizm nie polega tylko na prowadzeniu protestów. To także służenie innym poprzez pracę na rzecz społeczności. Albo ten teledysk low-fi, który sprawi, że poczujesz się trochę mniej samotny na świecie. Czarnoskóra, queerowa artystka multimedialna Corinne Smith jest znana również pod pseudonimem Critty Smitty. Wykorzystując malarstwo w poruszających poszukiwaniach radości w obliczu żalu i straty, Corinne jest świadectwem siły sztuki jako aktywizmu.

Tworzę sztukę, odkąd pamiętam. Kiedy byłam młodsza, miałam wiele lęków społecznych i wyrażałam swoją bogatą wyobraźnię poprzez rysunek. Po tak bogatym i pozytywnym związku ze sztuką, na studiach miałam okropne doświadczenia. To właśnie tam zdałam sobie sprawę, że spojrzenie na sztukę w szerszym tego słowa znaczeniu jest bardziej bezwzględne, pełne niekonstruktywnych uwag i krytyki. To doświadczenie spowodowało, że przez pewien czas nie uprawiałam sztuki. Sztuka zawsze była dla mnie bezpieczną przestrzenią i emocjonalnym ujściem, ale jedyne, co mi przyniosła, to poczucie cierpienia, którego doświadczyłam w szkole, pracując z nauczycielami, którzy w większości byli biali i niekoniecznie rozumieli pochodzenie innych ludzi. Interesujące jest to, że nigdy nie czułam się odizolowana, jeśli chodzi o moją tożsamość queer, ale czułam się odizolowana, jeśli chodzi o bycie kobietą i na dodatek czarną kobietą. A zatem intersekcjonalność zdecydowanie odgrywa rolę w sztuce, którą teraz tworzę, i w tym, jak staję w obronie innych ludzi w tych opresyjnych systemach.

Po pobycie w moim maleńkim domu i braku kontaktów z ludźmi, praca w Oakland przyniosła mi wiele radości. Praca nad tym dziełem i to, że ludzie podchodzą do mnie i rozmawiają ze mną o pracy artystycznej, którą wykonuję, lub o pracy, którą oni wykonują, sprawia, że czuję się związana ze społecznością w namacalny i przynoszący radość sposób. Teraz zawsze patrzę na swoją postawę z perspektywy pozytywnego nastawienia, ponieważ wiem, jak bardzo izolujące może być poczucie osamotnienia, wrażenie, że wszystko musi być okupione bolesną walką. Ta praca stała się dla mnie początkiem sztuki jako aktywizmu i pokazała mi, że szczera radość jest również formą aktywizmu.

Kiedy wyszłam z szafy, co nastąpiło w późniejszym okresie życia, odkryłam, że mój dziadek – osoba, z którą dorastałam – był queer. Zawsze byliśmy ze sobą zżyci. Moi dziadkowie przeprowadzili się do Detroit w czasie kryzysu, a ciotki i wujkowie urodzili się w latach czterdziestych i pięćdziesiątych, czyli w zupełnie innych czasach. Myślę, że jego tożsamość queer była punktem spornym między moją mamą, jej siostrami i moją babcią.

Wszystko, co robił mój dziadek, starając się żyć w zgodzie ze swoją prawdzie i jednocześnie dbać o rodzinę, doprowadziło mnie do miejsca, w którym znajduję się dzisiaj. Dosłownie rzecz ujmując utorował mi drogę. Pomógł sprowadzić na ten świat moją matkę, bez której nigdy by mnie tu nie było. Umożliwił mi życie w tym czasie, kiedy czuję się bezpieczniejsza niż on i mogę żyć pełnią życia. w którym mogę zrezygnować z tego, co tradycyjne i oczekiwane, i wybrać własną ścieżkę, jaką dyktuje mi serce.

Wpływa na wszystko. Myślę, że jedną z moich najmocniejszych stron jest empatia. I wynika ona z tego, jak dorastałam, jak radziłam sobie w życiu jako cis kobieta. Wynika ona z tego, że poruszam się po życiu jako osoba czarnoskóra. Wynika ona z tego, że poruszam się po życiu jako osoba queer. Kiedy ujawniłam swoje preferencje rodzinie, powiedzieli mi, że kochają mnie bezwarunkowo. Było to najlepszą rzeczą, na jaką mogłam liczyć. Pierwszą rzeczą, jaką powiedziała moja mama, było coś w stylu: „Wiesz, już i tak jesteś czarnoskórą kobietą”. Nie miało to być rozczarowanie, ale zwróciła uwagę na to, że będzie to dodatkowym obciążeniem dla wszystkich rzeczy, które już mam przeciwko sobie.

To krzyżowanie tożsamości ukształtowało mnie jako osobę, która zawsze troszczy się o ludzi. Ukształtowało mnie to na kogoś, kto zawsze chce usiąść z ludźmi, nawet jeśli nie mają oni nic do powiedzenia. Nauczyłam się, że wiele osób nie zawsze czuje się bezpiecznie, wyrażając swoje potrzeby i obawy, ponieważ środowisko, w którym przebywają, nie sprzyjało temu. Myślę, że moje doświadczenia ukształtowały mnie jako osobę, która zazwyczaj jest skłonna dać większości ludzi kredyt zaufania i przestrzeń do nauki. Daję sobie też przestrzeń do nauki, bo zdecydowanie nie zawsze wszystko mi się udaje.

Drobiazgi są tak ważne. Wiem, że istnieje ogromna presja, by wykonywać wzniosłe gesty, ale zrób to, co możesz. Nie mogę być postrzegana w wielkiej skali przez wszystkich, ale mogę dokonywać małych uczynków dla wszystkich. Może to polegać na przekazaniu środków na pomoc wzajemną lub przygotowaniu posiłku dla kogoś. Może to być kupienie dodatkowych artykułów spożywczych i upieczenie ciasteczek, które można przynieść do jadłodajni społecznej. Może ktoś ma trudności z opłaceniem czynszu, może czyjaś bliska osoba jest chora lub właśnie zmarła. Może pragnę zrobić esencję kwiatową dla kogoś, kto zmaga się z czymś głębokim i emocjonalnie obciążającym, może jest to wysłanie komuś kartki z życzeniami. Jestem również sponsorem wielu artystów, pisarzy i aktywistów w serwisie Patreon.

Wiele osób potrzebuje więcej pomocy niż ta, o którą prosi. Myślę więc, że jedną z najważniejszych rzeczy, jakie można zrobić, to po prostu sprawdzić, co się dzieje. Czasami wystarczy tylko zapytać kogoś, czego potrzebuje. I to wszystko. Mogą oni niczego nie potrzebować, ale wyjście z inicjatywą, by sprawdzić, co u kogoś słychać, może mieć duże znaczenie. Pozytywne nastawienie do świata to niewielka rzecz, której możesz dokonać.

Myślę, że przełomowym momentem było odejście z jednej z najbardziej toksycznych prac, jakie kiedykolwiek miałam, w lutym tego roku, aby zająć się własnymi sprawami. Chociaż mogłam wiele zdziałać na rzecz zespołów raportujących do mnie i ludzi wokół mnie, nadal odpowiadałam przed kimś innym. Niewiele mogłam zrobić. Czułam się niepewnie i nie mogłam już zapewnić bezpieczeństwa osobom, na których mi zależało. Musiałam wyrazić swoje zdanie na ten temat – i tak też zrobiłam. Pociągnęłam ich do odpowiedzialności. Mówię o rzeczach dość bezpośrednio i daję ludziom przestrzeń do nauki i rozwoju.

Dzieci są przyszłością. Myślę, że ważne jest, by rozmawiać z młodszymi pokoleniami o tym, co to znaczy być osobą queer, jak traktujemy siebie nawzajem i co to znaczy mieć opiekunów, którzy są queer. Chciałabym usłyszeć więcej rozmów o tym, że wszyscy jesteśmy różni i jak bardzo się różnimy, a także o tym, co jest, a co nie jest właściwe... To coś, co ciągle się zmienia! Kiedy chodziłam do szkoły podstawowej, terminologia była zupełnie inna; nie mieliśmy określeń na tak wiele tożsamości. To było niezwykłe w końcu spotkać kogoś, kto utożsamia się z panseksualizmem – wspaniale jest znaleźć odzwierciedlenie w tym słowie. W dzieciństwie tego nie zauważałam – albo byłeś gejem, albo hetero. Nie mogłeś być biseksualny. Nie było takiej kwestii. Istniały wszystkie te parametry. Myślę, że ważne jest, aby krytycznie podchodzić do tego, jakie są te parametry, dlaczego tak się dzieje oraz w jaki sposób i dlaczego to nie wystarcza, ponieważ każdy z nas jest inny. Tego trzeba uczyć od najmłodszych lat.

Kiedyś bardzo chciałabym mieć dziecko. Albo dzieci, kto wie… Chciałabym, aby nie musiały dorastać w taki sposób, jak dorastałam ja. Dorastając, miałam wiele własnych przywilejów, ale nadal są sprawy, z którymi zawsze muszę się uporać – i zawsze będę musiała się uporać. Chciałabym, aby ludzie wiedzieli, że mogą odnaleźć własną wartość i autonomię, nie zważając na poglądy innych, i że jeśli coś wydaje im się niewłaściwe, to prawdopodobnie takie jest. Chciałabym żyć pełnią życia i w sposób celowy. Chciałabym, aby ludzie czuli się silni, spełnieni i radośni. Chcę, aby ludzie wiedzieli, że nie mylą się tylko dlatego, że sprawiają, iż ktoś inny czuje się niekomfortowo.

Na koniec należy dodać, że wiele spraw pozostaje poza kontrolą. Będzie wiele rzeczy, które wywołają smutek. Nie życzę tego nikomu, ale smutek nadejdzie. Mam nadzieję, że nauczysz się, iż przyjmowanie smutku jest tak samo ważne jak przyjmowanie radości, ponieważ smutek może pomóc w przeżywaniu radości.

Jeśli sztuka Corinne poruszyła Cię tak samo jak nas, pobierz ją. Ustaw jako tło pulpitu. Przyklej na drzwiach swojego pokoju w akademiku. Wytnij szablon i dodaj go na swojej parze 501®-ek. Użyj barwnika (wybielacz też działa). Po prostu uczyń go swoim.

Wolisz pozostawić to profesjonalistom (czyli nam)? Odwiedź swój lokalny sklep Levi's® Tailor Shop, a my zdziałamy cuda.

Wywiad został skrócony w celu nadania mu odpowiedniej długości i przejrzystości.